Kunstenaars die ‘voor een prikkie’ een werk uit hun atelier verkochten, zagen de waarde ervan soms enorm stijgen. Met in gedachte Vincent van Gogh – van wie de schilderijen ook pas later gewaardeerd werden – werd in 2006 het volgrecht in hoofdstuk IV van de Auteurswet opgenomen en is het inkomen van kunstenaars beter gewaarborgd. Met het volgrecht mag de kunstenaar (of erfgenaam) bij elke doorverkoop van zijn originele werk bijvoorbeeld op een veiling of via een galerie aanspraak maken op een bepaald percentage van de opbrengst. Hoewel het geen eigenlijk ‘auteursrecht’ is, is het volgrecht aan het auteursrecht gekoppeld.

Als professionele partij (art. 43 sub b Aw) worden beschouwd een veilinghuis, een kunsthandelaar die als zodanig bij de Kamer van Koophandel is ingeschreven (galerie) en een kunstbemiddelaar. Anders dan bij veel andere rechtsverhoudingen, valt de overheid daar in deze context buiten.
    Het vereiste dat bij de doorverkoop een professionele partij betrokken is, impliceert niet dat die ook partij moet zijn bij de koopovereenkomst. Ook als er professioneel bemiddeld of geadviseerd is, kan de kunstenaar bij die persoon aanspraak maken op het volgrecht. De professionele (tussen)partij kan voor de afdracht van volgrecht een bedrag doorberekenen in zijn prijs.

Een kunstenaar moet wel zelf actie ondernemen om het bedrag te laten uitbetalen. Hij heeft daarvoor vaak wel twintig jaar de tijd (art. 43c Aw).

Het volgrecht kent een aantal beperkingen. Zo wordt de maximale hoogte ervan door de Minister van Justitie  bepaald (art. 43b Aw) en bedraagt € 12.500,00. Behalve bij verkoopprijzen onder de genoemde ondergrens is er geen volgrecht verschuldigd als de verkoper het kunstwerk minder dan drie jaar voor de verkoop van de kunstenaar heeft verkregen èn de verkoopprijs niet hoger is dan € 10.000,00. Ook bij particuliere verkoop aan een museum zonder winstoogmerk dat is opengesteld voor publiek₃ kan de kunstenaar niet op volgrecht rekenen.